قمر یا ماه در ستاره‌شناسی به جسمی آسمانی گفته می‌شود که گرد جسم آسمانی بزرگ‌تری (سیاره) بگردد. با اینکه کلمه قمر عربی و انگليسي و فرانسوا است است، بهتر است برای پرهیز از بدفهمی در فارسی از آن استفاده شود زیرا «ماه» اختصاصاً برای اطلاق به قمر زمین استفاده می‌شود؛ و در ضمن کلمه «ماه» معنای دیگری هم در بخش‌بندی سال دارد. دیگر سیارات منظومه شمسی هم قمرهایی دارند. این قمرها فقط مختص منظومه شمسی نبوده و احتمال می‌رود برای سیاره‌های فراخورشیدی نیز یافت شود. بیشترین تعداد قمرها در منظومه شمسی متعلق به سیارات گازی است. بهرام دو قمر به نام‌های فوبوس و دیموس دارد. گانیمد از اقمار مشتری و بزرگ‌ترین قمر منظومه شمسی است.

مهم‌ترین قمرهای منظومه شمسی عبارتند از: ماه (قمر زمین)، قمرهای گالیله‌ای (قمرهای مشتری)، تیتان (قمر زحل)، تریتون (قمر نپتون).

در این عکس بعضی از قمر های منظومه شمسی نشان داده شده اند.

در عکس Pluto ( پلوتون ، سیاره ی کوتوله ) ، Neptune ( نپتون ) ، Uranus( اورانوس) ، Saturn ( زحل ) ، Jupiter ( مشتری ) ، Mars ( مریخ ) و Earth ( زمین ) است. سیاره های عطارد و زهره قمر ندارند.

آیا یک قمر می تواند برای خود قمری داشته باشد ؟

چنین چیزی در منظومه شمسی وجود ندارد، اما امکان اینکه یک قمر به دور قمر دیگری گردش کند، وجود دارد. با این حال، نیروهای گرانشی نوسانی که از جانب سیاره و قمر مادر اعمال می‌شود، در درازمدت باعث ناپایداری مدار خواهد شد. در مقیاس‌های به اندازه کافی بزرگ، قمر یک قمر می‌تواند میلیون‌ها سال دوام آورد. برخی از خرده‌سیارک‌های منظومه شمسی قمر دارند. نمونه معروف این خرده‌سیارک‌ها آیدا و قمر آن داکتایل است. همچنین در طول پنجاه سال گذشته، ماه زمین نیز به دفعات صاحب اقمار کوتاه عمری شده است که اغلب آنها ترکیبات آهنی داشتند.

بزرگترین قمر منظومه شمسی چیست؟

گانیمد.

گانیمد یکی از قمرهای مشتری و بزرگترین قمر در سامانه خورشیدی است. دوره چرخش آن هفت روز است، از لحاظ نزدیکی هفتمین قمر مشتری و سومین قمر گالیله‌ای می‌باشد. گانمید بر روی مدار دو قمر دیگر مشتری یعنی آیو و اروپا تاثیر می‌گذارد. از لحاظ قطر بزرگتر از سیاره عطارد است و کمتر از نصف آن جرم دارد.